Papavers, wachters aan de poorten van de vergankelijkheid, vertellen een vergeten herinnering. Een vluchtige, kwetsbar, te korte bloei hapt in een vlammend rode levensroes naar de laatste , fluisterende ademlucht waar klankkleuren vervangen worden door een blijvende vredige stilte.

Les coquelicots, gardiens aux portes de l'éphémère, racontent un souvenir oublié. Une floraison fugace, fragile, trop courte, s'évanouit dans une ivresse de vie rouge flamboyante vers le dernier souffle murmurant où les timbres sont remplacés par un silence paisible et durable.

Poppies, guardians at the gates of transience, recount a forgotten memory. A fleeting, fragile, too-short bloom gasps in a fiery red intoxication of life for the last whisper of breath, where timbres are replaced by a lasting peaceful silence.

DAGUERREOTYPE 4x5